Atatürk’ün hiç büyümeyen çocuklarıyız | Cem Ayaz Yazdı

O gün, 23 Nisan.
Hiç unutmam, bugün gibi hatırlıyorum…

Merak buyurmayın, bir iki satır sonra
siz de, çocukluğumuzdaki o 23 Nisan’ları hatırlıyor olacaksınız, eminim…

Bir hafta, hatta günler önceden
küçücük yüreğimizle dualar etmeye başlardık. Bizimkisi, endişeli ve korku dolu bir bekleyişi.
“Ne olur, ne olur yağmur yağmasın
o gün…”  Bir güneş değil, binlerce güneş doğsun isterdik o sabah.
O, 23 Nisan sabahı…
Hatırladınız mı?
Öyle değil mi sevgili dostlar?

“Ben de, ben de!” dediğinizi duyar gibiyim . Çünkü, o çocuk kalplerimiz o gün nasıl atıyorsa, bugün de  23 Nisan’lar için öyle atıyor.

Biz;
Atatürk’ün elini tutmak
isteyen, onun hiç büyümeyen çocuklarıyız . Yaşımız ister yedi, ister onyedi ister 37,ister 57, isterse 107 olsun.
Biz, bizim çocuklarımız ve onların, ve onların.
Sonsuza dek!

Şimdilerde ki endişemiz yağmurdan değil, bakınca;
Bir kara buluttur üzerimizdeki.
Bir kara bulut…

Ceplerinde hazır bahaneleri.
Öyle rahatsızdırlar ki;
Nisan’ın 23’den
Mayıs’ın 19’undan
Ekim’in 29’undan;
Unutturmaktır aslında niyetleri, o sevinci unutturmaktır yavaştan, yavaştan…

Nafile çaba.
Hatırlatırım!
Siz de hatırlatın!
23 Nisan’larda yağmurlar yağmasın diye dua eden dünün kızlı erkekli o küçük yürekleri, şimdi;
Mustafa Kemal’in askerleri!
Mustafa Kemal’in askerleri!

Farkındayız olan bitenin.
Farkındayız, bu karanlık zihniyetin
hedefinin !
Bu topraklarda unutulmaz
23 Nisan’lar!
19 Mayıslar!
29 Ekim’ler!

Demiştim ya;
Biz, bizler, onun elini tutmak isteyen, onun ellerine ve onun fikirlerine sarılan, ona sarılan, Atatürk’ün hiç büyümeyen çocuklarıyız.

Bir daha hatırlatalım haydi çocuklar!
Bu topraklarda yenilmez Mustafa Kemal’ler; Hem de sonsuza kadar!
Biz, bizler, Atatürk’ün hiç büyümeyen o küçük çocuklarıyız.
Sonsuza kadar!
Yaşasın 23 Nisan’lar

Atatürk ile kalın.
Selam ile…